Vorig weekend heb ik voor het eerst bij het Moluks restaurant CUCU (spreek uit ‘tjoe tjoe’ ) in Zwijndrecht gegeten.
Nadat collega-blogger Helena van indorotterdammert  bloggers en niet-bloggers uitnodigde voor een gezellig etentje in het Moluks restaurant CUCU, besloot ik hier gehoor aan te geven en nam de trein naar Zwijndrecht. Het doel was: samen gezellig eten en gewoon veel foto’s maken van al dat lekkere eten.

Enigszins gespannen, ik begon immers net aan mijn blog en wist niet goed wat ik ervan kon verwachten, stapte ik het restaurant binnen. Daar maakte ik kennis met foodies Liyen van Liyen’s Foodmoments en Marloes van Allergieplatform.

Het werd al gauw gezellig en al snel vlogen de tips, weetjes en adviezen over onze blogs  over en weer. Ook hadden we afgesproken dat we zoveel mogelijk variatie in gerechten zouden bestellen, zodat er veel food te fotograferen viel. Eindelijk ongegeneerd foodfoto’s maken! Mijn meiden en de Indopapa zijn wel het een en ander van mij gewend als wij uit eten gaan, maar doordat iedereen foto’s maakte, voelde dat voor mij toch wel wat ontspannender!

Nadat de eerste foto’s genomen waren – een lastige uitdaging met die warme, gele verlichting –  en onze ergste honger gestild was, nam ik de tijd om rustig om mij heen te kijken. Alle tafels waren inmiddels bezet, er hing een gemoedelijk sfeertje.

Bij het opnemen van de bestelling legde de jongen van de bediening uit, waarom het restaurant CUCU heet, dat ‘kleinkind’ betekent.
Het restaurant is een familiebedrijf; overdag staan enkele ooms en tantes in de keuken het eten voor te bereiden en te koken volgens oma’s recepten, ‘s avonds wordt er door de cucu, de 3e generatie, bediend. Op deze manier gaan de familierecepten van de oudere generatie niet verloren en worden de kleinkinderen bij het familiebedrijf betrokken. Wat een mooi initiatief!

Ondanks dat er een paar mooie Molukse afbeeldingen aan de muur hingen, miste ik toch meer authentieke Molukse details. De inrichting was mooi en modern met een warme uitstraling, maar niet echt in een traditionele sfeer. Jammer !

Omdat wij zoveel mogelijk wilden fotograferen en proeven, hadden wij voor de Molukse rijsttafel gekozen. Ik was best nieuwsgierig: in welk opzicht verschilde een Molukse rijsttafel nou van een Indische?
Al gauw stond de tafel vol met tumis buncis (gewokte boontjes), ayam semur (gesmoorde kippendijen), atjar kuning (zoetzure rauwkost), sayur lodeh (groenten in cocossaus), sambal goreng telor (gekruide eieren), pindang kuning (makreel), rendang (gekruid rundvlees), nasi kuning (gele rijst), nasi putih (witte rijst) en kroepoek.

Op de pindang kuning na, die heerlijk smaakte en mooi gevouwen was in pisangblad,  zouden deze gerechten dus ook in een Indische rijsttafel passen.
Omdat mijn moeder ontzettend goed kon koken, leg ik de lat altijd hoog als ik rijst eet. Maar ik  moet zeggen dat het smaakte zoals vroeger bij ons thuis en dat zégt wat! Volgens zeggen zou de Molukse keuken zachtere smaken kennen en minder spicy zijn.  Zelf proefde ik echt geen onderscheid tussen een Molukse en een Indische rijsttafel.
Het enige verschil was dat er Papeda op de menukaart stond. Deze traditionele Molukse pap dient als basisvoeding op de Molukken en wordt gezien als vervanger van rijst.

Koffie en thee met zoete koekjes was een mooie afsluiting van deze smakelijke rijsttafel.
Ik was nieuwsgierig naar de Molukse kue-kue (koekjes) en verwachtte kuping gaja te kunnen bestellen, een Molukse lekkernij. Dit zijn gefrituurde koekjes in de vorm van olifantenoortjes (kuping = oor, gaja = olifant). Helaas….het werd ‘gewoon’ pisang goreng, gebakken banaan. Ook lekker !

Al met al een echte aanrader, ik zou hier zeker terugkomen!